قلندر و صور شعری و معنایی آن در آثار سنایی، عطار، مولوی و حافظ

در شعر عرفانی عواطف و عوالم درونی انسان از جمله عواطف و اندیشه های عاشقانه و عارفانه با زبانی شاعرانه و نمادین به رشته بیان و تصویر کشیده شده است. ابزار بیان در این زبان علاوه بر الفاظ عام شاعرانه، اصطلاحات و نمادهای خاص شعری است؛ این مصطلحات گاه معنایی حقیقی دارند و گاهی نیز حامل معنایی مجازی و نمادین و رمزی اند که شاعران عارف از آن، معنا یا معانی دیگری اراده می کنند تا به بیان عواطف و احساسات و اندیشه های درونی خویش بپردازند. یکی از این اصطلاحات واژه «قلندر» است که برخلاف معنای ظاهربینانه و صوفیانه در شعر عرفانی با زبان نمادین و سمبلیک در معنایی حقیقی و کاملاً متفاوت به کار رفته است. شعرای عارف از این واژه و تعابیر دیگری مثل قلاش، اوباش، کمزن و... با بیانی رمزی و مجازی سخن گفته اند. کشف معنای نمادین و سمبلیک این واژه در شعر عرفانی بویژه شعر سنایی، عطار، مولانا و حافظ می تواند در فهم و تفهیم بسیاری از اندیشه ها و تعالیم عرفانی در شعر فارسی تأثیر گذار باشد.